ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΩΝ ΣΥΝΕΧΕΙΑ...

ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΟ ΜΑΘΗΜΑ..

Ο Πατροκοσμάς, ο Παπαδιαμάντης, ο Μακρυγιάννης και ο Καποδίστριας αρκούν να γίνουν οδηγοί μας για τον τρόπο που θέλουμε να οργανώσουμε την παιδεία στην Ελλάδα. Αλλά δυστυχώς έχουν επικρατήσει στα Πανεπιστήμια και τα Παιδαγωγικά Ινστιτούτα εκείνοι οι γνωστοί αριστερίζοντες, της προβληματικής γενιάς του Πολυτεχνείου, που λιβάνι δε μυρίζουν, που θεωρούν πρόοδο την άρνηση της Πίστης και νομίζουν πως με το μυαλό τους μπορούν να λύσουν τα πάντα. Υπάρχει όμως και μια ακόμη ομάδα προσώπων που με τις αποφάσεις τους βλάπτουν την ορθόδοξη παιδεία. Και αυτοί δεν είναι έξωθεν, δηλωμένοι άθεοι. Είναι μερικοί «σύγχρονοι» θεολόγοι, κομπλεξικοί ως επί το πλείστον, που προσπαθούν με χίλια άρθρα και αναλύσεις να αποδείξουν ότι δεν κάνουν κατηχητικό στο σχολείο, ότι είναι ανοιχτοί στην πολυπολιτισμική κοινωνία του σήμερα, που θέλουν Θρησκευτικά όχι ορθόδοξα και χριστιανικά, αλλά για όλες τις θρησκείες, ανοιχτά κλπ κλπ. Είναι οι ίδιοι άνθρωποι που πρωτοστατούν σε συναντήσεις διαχριστιανικές και διαθρησκειακές, που συζητούν τη μετα–πατερική θεολογία του σήμερα (ξεπεράστηκαν βρε αδελφέ οι Πατέρες), που έχουν φίλους στο Παγκόσμιο Συμβούλιο Εκκλησιών και κάνουν σεμινάρια στην αυτοαποκαλούμενη Ακαδημία Θεολογικών Σπουδών στο Βόλο. Δύο είναι λοιπόν οι καταστροφείς της νεοελληνικής παιδείας: α) Οι γνωστοί αριστερίζοντες μοντέρνοι άθεοι (το δηλώνουν ευθαρσώς οι πιο πολλοί) και β) οι «σύγχρονοι» θεολόγοι του οικουμενισμού.