Το θρησκευτικό φαινόμενο ανήκει πρωτίστως στη δημόσια σφαίρα και πολύ λιγότερο στην ιδιωτική. Προσθέτω τρία νομικά και πολιτικά επιχειρήματα, ανάμεσα από τα πολλά που υπάρχουν:
1) Το Κυπριακό Σύνταγμα του 1960, με το οποίο η Κύπρος ενετάχθη στην Ε.Ε., καθορίζει ότι οι Ορθόδοξοι Χριστιανοί πολίτες εντάσσονται αυτομάτως στην Ελληνική Κοινότητα και οι Μουσουλμάνοι στην Τουρκική. Δηλαδή παραδέχεται την επίδραση της θρησκείας στην διαμόρφωση εθνικής ταυτότητος.2) Ο Νόμος της Ιταλίας περί Εκπαιδεύσεως, που ψηφίσθηκε στις 25-3-1985, αναφέρει ότι τα ιταλικά δημόσια σχολεία υποχρεούνται να διδάσκουν τα Θρησκευτικά με βάση τις αρχές του Ρωμαιοκαθολικισμού λόγω της μεγάλης συμβολής αυτής της θρησκείας στην διαμόρφωση της ιταλικής κοινωνίας και κουλτούρας.3) Το νέο Βουλγαρικό Σύνταγμα ορίζει ότι η Ορθόδοξη Χριστιανική πίστη είναι η "παραδοσιακή θρησκεία" του κράτους , ομολογώντας την σύνδεση μιάς συγκεκριμένης θρησκείας με την ιστορική εξέλιξη και ταυτότητα του λαού.
Αυτά τα λίγα για να δούμε αν η πίστη αποτελεί προσωπικό δεδομένο.
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου